รีวิว Canabalt หนึ่งปุ่มที่สร้างตำนานเกมแนว Endless Runner
- Spawn
- 19 views
รีวิว Canabalt เกมวิ่งเก่า ๆ ที่หนึ่งปุ่มการเล่นสามารถเขย่าโลกแห่งเกมตั้งแต่ปี 2009 เกมอินดี้ที่กลายเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดแนวเกม Endless Runner รุ่นลูกอย่าง Temple Run และ Subway Surfers แถมยังถูกยกเข้าพิพิธภัณฑ์ MoMA นี่คือเกมที่วิ่งหนีตึกถล่ม แต่กลับวิ่งเข้าสู่ตำนานอย่างแท้จริง
สำหรับ Canabalt คือเกมที่เปิดตัวครั้งแรกในเดือนกันยายน 2009 บนเว็บเบราว์เซอร์ยุค Flash ซึ่งตอนนั้นยังเต็มไปด้วยเกมเล็ก เล่นแบบขำ ๆ แต่เกมCanabalt ฉีกออกมาเป็นเกมอินดี้แบบจริงจัง ที่ใช้ภาพโทนขาวดำ บรรยากาศไซไฟเมืองถล่ม และแนวคิดการวิ่งไม่มีที่สิ้นสุด ที่ไม่เคยถูกหยิบมาเล่นมาก่อน
ซึ่งผลลัพธ์คือเกมนี้ ดังทะลุวงการอินดี้ภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์ จนถูกพอร์ตขึ้น iOS ในเดือนตุลาคมปีเดียวกัน กลายเป็นรากฐานของเกม Endless-Runner ที่เรารู้จักในปัจจุบัน (19 พฤษภาคม 2025) [1]
แนวคิดจากผู้สร้างที่ชื่อว่า Adam Atomic Saltsman นักพัฒนาอินดี้ที่ตั้งโจทย์ให้ตัวเองว่า จะทำเกมที่เรียบง่ายที่สุด แต่ยังสนุกได้ จนได้ผลลัพธ์ออกมาเป็น เกมต้นแบบอย่าง เกมCanabalt ที่ควบคุมด้วยเพียงปุ่มเดียว กดเพื่อกระโดด ตัวละครจะวิ่งเองโดยอัตโนมัติ
โดยแนวคิดนี้ไม่ใช่แค่ความแปลกใหม่ แต่ยังสอดรับกับข้อจำกัดของเกมบนมือถือยุคนั้น ที่ไม่มีปุ่มกดมากมาย และกลายเป็นสูตรสำเร็จที่ถูกนำไปใช้ต่อในเกมดังอีกหลายเกม (19 มีนาคม 2012) [2]
สิ่งที่ทำให้ GameCanabalt แตกต่างจากเกมFlash ทั่วไป คือการเล่าเรื่องโดยไม่ต้องเล่า เกมพาผู้เล่นเข้าสู่เมือง dystopia ที่กำลังล่มสลาย ตึกสูงถล่มลงมา ยานบินผ่านท้องฟ้า และเศษกระจกแตกกระจาย ทุกอย่างเกิดขึ้นแบบฉับพลันโดยไม่ต้องมีบทสนทนาใด ๆ
แต่องค์ประกอบในเกม กลับทำให้ผู้เล่นรู้ทันทีว่าต้องหนีเอาตัวรอด และการวิ่งไม่ใช่เพื่อแข่งกับใคร แต่เพื่อเอาชีวิตรอดจากโลกที่แตกสลาย โดยตัวเกมเลือกใช้ภาพขาวดำ ที่เล่าเรื่องภัยคุกคามที่ไม่รู้จัก โดยไม่ต้องใช้บทพูด แถมมาพร้อมเพลงประกอบ ที่ทำให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนถูกตามล่าอยู่ตลอดเวลา
สิ่งที่ทำให้ Canabalt แตกต่างจากเกมแพลตฟอร์มทั่วไป คือการที่เกมไม่มีทางเล่นซ้ำแบบเดิม ในทุกครั้งที่กดเริ่ม ฉากเมืองที่ถล่มจะถูกสร้างแบบสุ่ม ความเร็วของตัวละครก็ค่อย ๆ เร่งขึ้น จนทำให้ผู้เล่นต้องปรับตัวใหม่ทุกวินาที
จึงทำให้ ความยากของ Canabalt ไม่ได้อยู่ที่การจำแพทเทิร์น แต่มันอยู่ที่การ เอาตัวรอดในสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้ ทั้งการสุ่มสิ่งกีดขวางที่ทำให้ ผู้เล่นไม่มีทางท่องจำได้ (10 พฤษภาคม 2012) [3]
สำหรับเสน่ห์ที่แท้จริงของ เกมCanabalt ไม่ได้อยู่ที่ภาพสวยหรือกลไกซับซ้อน แต่มันคือความไม่มีที่สิ้นสุด ผู้เล่นไม่ต้องคิดว่าจะถึงเส้นชัยตรงไหน เพราะเกมไม่มีเส้นชัยให้เจอ สิ่งที่ทำได้คือวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ แล้ววัดกันว่าใครจะไปได้ไกลกว่า แตกต่างจากเกม Cloudbuilt แบบคนละแนว
ทำให้เกิดเป็นผลลัพธ์ที่ไม่มีใครคาดคิด คือการสร้างแรงบันดาลใจให้เกิดแนว Endless-Runner ที่กลายเป็นมาตรฐานใหม่บนมือถือในเวลาต่อมา ด้วยการวางแกนของแนวนี้ไว้อย่างชัดเจน อย่างเช่น ตัวละครวิ่งอัตโนมัติ, ผู้เล่นคุมแค่การกระโดด และคะแนนวัดด้วยระยะทาง ไม่ใช่การผ่านด่านตายตัว
สิ่งนี้เปิดทางให้เกมรุ่นลูกอย่าง Temple Run ในปี 2011 และ Subway Surfers ในปี 2012 ที่หยิบไปต่อยอด เติมกลไกสะสมแต้ม และของรางวัลเข้าไป แต่รากเหง้ายังคงมาจากเสน่ห์ของ การวิ่งไปเรื่อย ๆ ที่เกมCanabalt ทำให้เห็นเป็นครั้งแรกนั่นเอง
ตั้งแต่วันแรกที่เปิดตัว Canabalt ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นแค่ Flash Game ธรรมดา แต่ถูกยกให้เป็นตัวแทนของงานอินดี้ที่ “เล็กแต่ทรงพลัง” เกมถูกรีวิวโดยสื่อใหญ่และถูกหยิบไปพูดถึงในหลายเวที ว่ามันคือตัวอย่างที่พิสูจน์ได้ว่า ความเรียบง่ายก็สร้างแรงสั่นสะเทือนในอุตสาหกรรมเกมได้จริง
คะแนนรีวิวจากสื่อเกมอินดี้และ Metacritic
แม้เวลาจะผ่านมากว่า 15 ปี แต่เกมนี้ยังถูกพูดถึงในฐานะเกมที่เก่าแต่เก๋า จุดเด่นอย่างการควบคุมปุ่มเดียว บรรยากาศแบบ dystopia และซาวด์แทร็กกดดัน ทำให้มันแตกต่างจากเกมรุ่นใหม่ ๆ ที่เน้นสีสันและระบบสะสม เกมนี้ยังคงเป็นเหมือนแคปซูลเวลา ที่ใครอยากย้อนกลับไปสัมผัสรากเหง้าของแนวนี้
คำตอบคือ อาจใช่ ในบางมุมเพราะ เกมCanabalt ไม่ได้แค่สร้างความสนุก แต่ยังถูกจัดแสดงใน MoMA ในนิวยอร์กในฐานะผลงานออกแบบเชิงโต้ตอบ ภาพขาวดำและการเล่าเรื่องแบบไร้คำพูดทำให้มันเป็นมากกว่าความบันเทิง มันคือ ศิลปะที่กดปุ่มเดียวก็เล่าเรื่องได้
คำตอบคือ แทบจะไม่ เพราะเพลง “RUN!” ของ Danny Baranowsky คือสิ่งที่ทำให้หัวใจผู้เล่นเต้นแรงตามสปีดของเกม เสียงเอฟเฟกต์ตึกถล่ม คือแรงกดดันหลัก หากตัดออกไป เกมนี้อาจยังสนุก แต่จะขาดจังหวะหลอน ที่ทำให้มันฝังใจผู้เล่นมาถึงวันนี้
